19. yüzyılda, Friedrich Fröbel gibi gelişim psikologları gelişimsel yardım olarak oyun alanlarını ya da çocuklara adil oyun ve iyi davranış duygusu aşılamayı önerdiler. Almanya'da, okullarla bağlantılı olarak birkaç oyun bahçesi inşa edildi, ve 1859 yılında İngiltere'nin Manchester kentindeki bir parkta ilk defa kamuya açık oyun parkı açıldı.
Ancak, caddenin varsayılan kamusal alan olarak rolünü yitirmesi ve motorlu araçların kullanımına ayrılmış olması nedeniyle, 20. yüzyılın başlarında, çocukların yeni tehlikelerden kurtulmaları ve onları birbirinden ayrılan alanlara ayırmaları için inşa edilmiş olan momentum. Amerika Birleşik Devletleri'nde, Ulusal Karayolu Koruyucu Topluluğu gibi kuruluşlar, otomobillerin öldürdüğü sayılara dikkat çekerek, çocuk oyunlarından ziyade araçlar için serbest sokaklar oluşturmayı amaçlayan oyun alanlarının oluşturulmasını istedi. Açıkhava Rekreasyon Birliği , özellikle New York City'de arabaların koşturduğu çocuk sayısına dair bir raporun 1901 yayınlanmasını takiben, park alanında oyun parkları kurmak için fonlar sağladı.
Yolların tehlikesi ile ilgili yeni kaygının yanı sıra, Herbert Spencer ve John Dewey'in de dahil olduğu oyunla ilgili eğitim teorileri, oyun alanlarının eğitsel değeri, sınıfta daha fazla dikkat göstermesi, fiziksel sağlığın iyileştirilmesi gerektiğini savunan reformist oyun hareketinin ortaya çıkışına ilham kaynağı oldu. ve azaltılmış doluluk. Çocuk koruyucular gibi müdahaleci programlar, çocukları 'suçluluk' ile sınırlamak için çocukları kontrollü alanlara taşımayı amaçladı. Bu arada, eğitime, sağlık hizmetlerine ve kreşe sınırlı erişime sahip yoksul çocuklar için okullarda ve yerleşim evlerinde , bu kurumların çocukları güvenli ve sorunlu tutma hedeflerini desteklemek için oyun alanları dahil edildi.
Profesyoneller, çocukların oyun alanında geliştirdikleri sosyal becerilerin genellikle yetişkinlik dönemlerine taşınan yaşam boyu beceri setleri haline geldiğini kabul eder. Bağımsız araştırmalar, oyun alanlarının ev dışındaki çocuklar için en önemli ortamlar olduğu sonucuna varıyor. Oyunların çoğu formları sağlıklı gelişim için gereklidir, ancak serbest, spontan oyun - oyun alanlarında ortaya çıkan tür - en faydalı oyun türüdür.
Heyecan verici, ilgi çekici ve zorlu oyun ekipmanı, çocuklarını öğrenme becerilerini geliştirirken mutlu tutmak için önemlidir. Bunlar temel öğrenme ve kelime öğretimi, çocuk oyuncağı ve rol oynama panelleri veya bulmaca ile yaratıcılık oluşturmak için kreş ve okul öncesi çocuklar için özel oyun ekipmanları gibi, farklı öğrenme aşamaları için farklı çocuk gruplarına uyacak şekilde geliştirilmelidir.
Fiziksel aktivitenin çocuklarda psikolojik sorun riskini azalttığı ve benlik saygısını artırdığı konusunda genel bir fikir birliği vardır.Amerikan Başhekimi Sağlık Memuru'nun raporu ( Sağlık Bakanlığı , 2004), mevcut araştırmaların gözden geçirilmesinin, çocuklarda fiziksel aktivitenin sağlık yararlarının, hastalık risk faktörlerinin iyileştirilmesinde, ağırlıktan kaçınmada ağırlıklı olarak görüldüğünü belirtmektedir. kazanç, en yüksek kemik kütlesine ve zihinsel iyi oluşa ulaşma.
Kanıtlar, fiziksel aktiviteye katılan çocukların benlik saygısını geliştirdiğini göstermektedir. ]
Ekeland, Heian ve Hagan (2005) ve Gruber , egzersiz programlarının çocukların benlik saygısı üzerinde anlamlı bir olumlu etkisi olduğunu bulmuşlardır.
Yorumcular, bir çocuğun egzersiz deneyiminin kalitesinin benlik saygısını etkileyebileceğini iddia eder. Ajzen TPB (1991), çocukların özsaygısının, fiziksel ustalık ve kendini geliştirmenin teşvik edilmesi yoluyla geliştirildiği fikrini desteklemektedir. Oyun alanlarının, çocukların salıncak, denge ve tırmanma gibi fiziksel becerilere hakim olmaları için ideal bir fırsat sağladığı görülebilir. Oyundaki diğer çocuklar ve yetişkinlerle oynamak, iletişim kurmak ve işbirliği yapmak gibi becerilerin geliştirilmesi yoluyla kişisel gelişim kazanılabilir.
Kamu ve özel oyun alanlarının genç insanlar arasında önleyici bir sağlık önlemi olarak görüldüğü de görülebilir; çünkü çocukların fiziksel aktivitelerini, aktif oldukları ve henüz fiziksel aktiviteden vazgeçme riski altında olmayan çocukların hayatlarında bir aşamada teşvik ederler.
